Hoera, bijna zes jaar na mijn tweelingzwangerschap hebben wij babynieuws!

Het heeft even geduurd voor we het weer aandurfden, maar nu, bijna zes jaar na mijn tweelingzwangerschap, hebben we nieuws!

Wat was het een gekke tijd, de afgelopen maanden, maar voor ons was het ook een mooie tijd. Want tijdens de coronacrisis had ik ineens een positieve zwangerschapstest in handen. Wat een verrassing! De wens naar een nog een kindje leefde al een tijd in mijn hart en ook in dat van Olivier, maar we hebben lang geaarzeld wegen praktische bezwaren. Wilden we echt opnieuw de tropenjaren weer in? Was ons huis niet veel te klein? En vooral: wat als het weer een tweeling zou zijn? Een tijdje voelde ik de druk om vóór mijn veertigste de knoop door te hakken, maar op een gegeven moment besloot ik om dat hele leeftijdselement los te laten.

Pas toen de kinderen ruim 3,5 waren, begon ons hart het voorzichtig te winnen van onze ratio. Ik voelde me eindelijk fysiek weer (bijna) net zo fit als vóór mijn tweelingzwangerschap en ook emotioneel had ik het gevoel dat ik een nieuwe zwangerschap, bevalling en kraamtijd aan zou kunnen. Alleen: toen een zwangerschap eenmaal welkom was, was ik niet direct zwanger. Een paar keer dacht ik misschien van wel, één keer had ik zelfs een zwangerschapstest met een heel licht streepje in mijn handen, maar na een paar dagen overtijd, werd ik dan toch ongesteld. Ik was inmiddels al over de veertig, dus ik verwachtte ook niet dat het net zo snel raak zou zijn als die eerste keer, en we hielden ook rekening met het scenario dat het niet meer zou gebeuren. We hadden allebei al besloten dat het dan óók goed zou zijn, en dat we hoe dan ook niet het medische circuit in zouden gaan. 

En toen, midden in die coronacrisis, had ik ineens een positieve test in handen. Geen dun streepje, maar een dikke vette streep. We hadden het eigenlijk al bijna niet meer verwacht. Wat was ik blij! Olivier ook, nadat hij het nieuws even had laten bezinken. En de meiden zijn helemaal verguld. We hebben het niet direct verteld, maar al met vijf weken zwangerschap legden zij hun handen op mijn buik en vroegen of daar een baby in zat. Vanaf dat moment hadden ze het steeds over de baby in mijn buik, ook al hielden wij dat nog in het midden. Wij wisten immers nog niet of die eerste weken goed zouden gaan, en trouwens ook niet of het om één of twee baby’s ging. Al snel had ik een buikje, veel sneller dan bij mijn tweelingzwangerschap. Het zou toch niet weer…? Inmiddels ben ik ruim twaalf weken en weten we meer. In de rest van deze blog geef ik antwoord op de meest gestelde vragen. 

Ben je zwanger van één baby of zijn het er weer twee?

Dat was ook onze meest prangende vraag. Met zeven weken had ik een eerste echo (Olivier mocht daar wegens corona alleen telefonisch bij zijn) en hoera, het hartje klopte! En er was maar één baby te zien. Wel zag de echoscopiste, behalve de baby, nog een leeg vruchtzakje. Er zijn dus waarschijnlijk wel twee eitjes geweest, maar er is er maar één succesvol bevrucht. Wij waren opgelucht, want hoe gezegend we ons ook voelen met de meiden, we kijken nu juist ook uit naar een wat meer zorgeloze zwangerschap en kraamtijd, waarin we misschien wel handen over houden. We beseffen trouwens ook dat we daar geen garanties op hebben. Spannend blijft het dus nog steeds. We hopen op een gezonde baby, dat is het belangrijkste.  

Hoe voel je je?

Momenteel goed. Ik ben de eerste elf weken vrijwel constant misselijk geweest, maar lang niet zo misselijk als tijdens mijn tweelingzwangerschap. Dit keer kon ik gewoon eten, sterker nog: ik at meteen voor twee – op de momenten dat ik niet al te misselijk was. Dat verklaart misschien ook de snelle groei van mijn buik. Gelukkig heb ik vrijwel alleen trek in gezonde dingen. Deze baby houdt duidelijk niet van chocola en koekjes. Wel van fruit, groente, bonen en – als enige ongezonde craving – chips met zeezout. Ik eet maar gewoon waar ik behoefte aan heb. Tijdens mijn tweelingzwangerschap ben ik nog net niet verhongerd omdat ik de eerste en laatste drie maanden van mijn zwangerschap vrijwel geen hap door mijn keel kreeg. Ik denk dat mijn lichaam nu besloten heeft wat reserves op te slaan. Moe ben ik trouwens ook, vandaar dat ik wat minder actief ben geweest op mijn blog en mijn Instagram. Ik ben wel heel druk geweest met dutjes doen. 

Lijkt dat je niet onhandig, zo’n groot leeftijdsverschil tussen je kinderen?

Het is vast heel onhandig, maar het lijkt me minder onhandig dan twee kinderen die precies even oud zijn. Bovendien: sommige dingen, zoals de samenstelling van je gezin, zijn gewoon niet te plannen. Ik ben heel blij met onze verrassingsbaby, ook al ben ik straks waarschijnlijk zestig als de jongste het huis uit gaat en gaan de meiden al naar de middelbare school als de jongste start in groep drie. Maar leeftijd is ook maar relatief. En de meiden kijken er enorm naar uit om grote zussen te worden en te helpen. Een beetje sneu voor ons nakomertje is het natuurlijk wel dat hij of zij straks drie moeders heeft.

En hoe moet dat nu met jullie te kleine huis?

We gaan uitbouwen! Aangezien we sowieso al een beetje uit ons huis puilden, zijn we anderhalf jaar geleden gestart met het aanvragen van een vergunning. Dat is nu helemaal rond en de aannemer start over een paar weken. Hectisch wordt het waarschijnlijk wel, dat tweede en derde trimester doorkomen terwijl we omringd worden door klusjesmannen. Maar de vorige keer lag ik dagelijks aan de CTG in onze woonkamer terwijl de klusjesmannen rondliepen en braken mijn vliezen terwijl de vloer van ons net betrokken nieuwe huis letterlijk nog nat was. Dus we zijn wat gewend. 

De foto's bij deze blog werden gemaakt door Plaatjes van Luka.